2.Nieprzewidziany ratunek.

     ,,  Miłość jest wtedy gdy nie ma go obok ciebie, a ty płaczesz i wciąż go pragniesz. ''

             Magnolia, Fiore  254 rok, 8 lipiec. Dzień Spotkania i nienawiści.




Wjechali do ogromnej nieprzebytej puszczy, pędząc na koniach. Wiatr delikatnie muskał ich twarze, a kosmyki włosów falowały na nim leciutko. Ptaki śpiewały ballady dla zbłąkanych podróżnych, dając poczucie bezpieczeństwa. Niebieskie stworzonko leciało u góry wymijając gałęzie drzew.
- Masz w ogóle pojęcie gdzie mogą się znajdować te rzezimieszki? - Zapytała wreszcie białowłosa.
- Nie.
- Wiesz jak wygląda chociaż jeden z nich?
- Nie.
- Jakieś poszlaki?
- Nie.
- Cokolwiek?
- Tak. Są w tym lesie! - Powiedział z ogromnym uśmiechem na twarzy.
- Tyle to ja też wiem. - Westchnęła załamana. Zsiadła z konia i spokojnie rozprostowała nogi. - Ale jestem zmęczona. - Ziewnęła przeciągle.
- To dopiero początek misji. Zjedz coś. - Rzekł i podał jej posiłek, który przygotowała dla nich Mira. Usiadł na pniu drzewa obok niej, zamykając oczy. Poczuł coś... kogoś...zdesperowanego? Piękny zapach...naturalny.. i inne wokół niego. A potem już tylko usłyszał ciche ,, Pomocy '' i rzucił się biegiem w tamtą stronę.
- Natsu! Co jest!? - Wrzasnęła i pognała z nim.
Pomocy!
- Nie mam problemów ze słuchem, nie? - Zapytała, biegnąc szybciej.
- Nie masz. Szybko! - Odpowiedział i przyśpieszył.
 Gnali przez las. Gałęzie raniły ich ciała, ale im to najwidoczniej nie przeszkadzało. Zdeterminowani, biegli w stronę coraz głośniejszego nawoływania nieznajomej. W końcu w oddali można było dostrzec czterech mężczyzn oblegających blond włosą dziewczynę na białym rumaku. Jeden z nich złapał za nogę dziewczyny zrzucając ją z siodła. Z przerażeniem w oczach złapała za swoją sakwę, grzebiąc w niej. Zamiast starać się jakoś uciec łapie za torbę...Kobiety... - Pomyślał zielonooki. Ku jego zdziwieniu dziewczyna wyciągnęła...złoty klucz? Machnęła nim w stronę wrogów krzycząc:
- Otwórz się Bramo Koziorożca, Capricorn!
Odbiło jej czy co? - Pomyślał w tej chwili Dragneel. Dopiero potem zauważył wyłaniające się ze złotej poświaty dziwne stworzenie w czarnym garniturze i z głośnym okrzykiem rzucające się na przeciwników. Miał wygięte, zakręcone rogi i bródkę koloru białego. Blond włosa złapała za czarny bicz i jednym jego machnięciem powaliła dwóch atakujących. Zanim dotarło do niego co zrobiła dziewczyna, stała wbity w ziemię z otwartymi ustami. Wypełniła ich zlecenie...POWALIŁA 4 KOLESI!
- Bo muchę połkniesz. - Skomentowała brązowooka.
Lisanna popędziła w kierunku dziewczyny, pytając:
- Wszystko w porządku?
- Tak. Mną się się nie martw...gorzej z nim. - Odpowiedziała, wskazując na osłupiałego chłopaka, któremu już prawie wyleciały oczy.
- Natsu! - Wrzasnęła Strauss, a o natychmiastowo przebudził się. Podszedł do nich i kucnął przy blond włosej.
- Dziękuję Capri. - Zwróciła się do ducha, a stworzenie znikło.
- Jestem Lisanna, a ty? - Zapytała, wystawiając do przodu rękę.
- L-lucy... - Rzekła niepewnie, nie wiedziała czy powinna zdradzić coś więcej, mnóstwo ludzi nie nienawidziło królewskiej rodziny. -Lucy Heartfillia. - Dokończyła ściskając rękę i uśmiechając się szeroko.
- Jesteś księżniczką Fiore! - Wrzasnęła podekscytowana niebieskooka.
- Okrutną księżniczką. - Dodał chłopak. - Osobą, która odpowiada za śmierć wielu niewinnych ludzi, za cały ten dupny kraj, który żyje strachem, bo rodzina królewska nie może sobie z tym poradzić...~
- Natsu! Odbiło Ci?! - Upomniała go. - Nawet jej  ~
- W porządku... ale wiedz chociaż, że nienawidzę swojego życia, że mój Ojciec ma gdzieś całe te państwo, dla niego liczy się tylko władza; traktuje mnie jak śmiecia i zabija przeszkadzających mu ludzi za moimi plecami. Dziękuję za troskę Lisanno, nie będę już wam zawracać głów. Muszę ruszać w drogę.
- Zwariowałaś?! Jesteś ranna!
- Niech jedzie i zginie, o jedną egoistkę mniej... - Syknął ostro.
- Nie blazgoń tu, bo nawet mnie nie znasz! Nie wiesz jakie jest moje życie! Nie rozmawiam z osobami takimi jak ty! - Odpyskowała mu
- A jaki jestem według ciebie?
- Jesteś cholernym dupkiem, który nie rozumie ludzkiego życia! Marcha! Arogancki idiota, który jest za bardzo upewniony swojej pozycji. Jesteś nikim! Takich jak ty mój Ojciec zabija milionami! - Wybucha i dopiero potem zauważa jego niezrozumiałe spojrzenie. Najwidoczniej takie słowo jak ,, Marcha '' nie występuje w jego słowniku. Uniosła brew do góry, zakładając ręce na pierś.
- Ścierwo... - Mamrocze Lisanna.
- Ale co? - Pyta nie rozumiejąc.
- Marcha...
Wkurzony zapalił swoje pięści, a ona chwyciła za klucze gotowa do ataku ze strony chłopaka.
- Uspokójcie się! - Warczy dziewczyna. - To nie czas na takie spory! Lucy potrzebuje opieki medycznej, a my musimy zawieść tych wyrońów na królewski zamek i to będzie twoje zadanie Natsu. Happy polecisz z nim. - Rozkazała a sama pomogła wstać księżniczce prowadząc do jej konia.
- Nienawidzę Cię. - Odrzekł słodko w stronę blondyny.
- Ja ciebie bardziej. - Uśmiechnęła się.

~ * ~

 Zmartwiona stanem nowo poznanej dziewczyny... przepraszam ,, księżniczki Fiore '', chodziła w tę i z powrotem, narzekając na bezczelne zachowanie Natsu, a jej biedna siostra musiała wysłuchiwać jej jazgotu.
- ...I zaczął na nią krzyczeć jaka z niej księżniczka, a ona powiedziała, że nienawidzi swojego życia i kłócili się jeszcze przez chwilę...
- Lisanno... - Zwróciła jej uwagę.
- ...a potem on chciał żeby ona zginęła...A ja kazałam mu jechać to oni powiedzieli że się...
- Lisanno.
- ...nienawidzą i on naburmuszony...
- Lisanna! - Podniosła głos.
- Co?
- Lucy wyszła z pokoju. Nie zauważyłaś, poszła do stajni.
- Co?! Zaraz wracam! - Powiedziała w drodze do stajni. Zbiegła po schodach, a paru magów zapytało się gdzie się tak śpieszy. Nie zwróciła na nich nawet uwagi, pędziła do stajni by zatrzymać Lucy. Otworzyła drzwi i potknęła się o stojące przed nimi wiadro, spadając wprost na kupkę siana przy koniu, na którym siedziała Heartfillia. - Lucy! Stój!
- Lisanna ja naprawdę muszę już jechać. - Westchnęła zmęczona.
- Prawie zasypiasz. Przenocuj u nas na jedną noc, proszę. Po za tym twój Ojciec Cię tu nie znajdzie...
- C-co? Jak się domyśliłaś, że próbuję uciec?!
- Masz ogromną torbę wypchaną ciuchami, a sama jechałaś w przeciwną stronę od zamku. - Odpowiedziała jej podpierając się o wiadro, o które przed chwilą się potknęła.
- Bystra jesteś. - Skomplementowała.
- Ty też.

~ * ~

- Natsu Dragneel, zwany Salamandrem... Gratuluje... Masz okazję powalczyć o rękę mojej córki. - Rzekł spokojnie mężczyzna siedzący na złotym tronie. Miał brązowe włosy, a na głowie koronę z drogocennymi kamieniami królewskiego rodu.
- Dlaczego spotkał mnie ten zaszczyt, Panie? - Zapytał przypominając sobie Lucy.
- Jesteś znany w całym królestwie, wykonałeś mnóstwo zadań i z twoją pomocą wygraliśmy wojnę.
- Z pomocą Igneela...
- Igneel nie żyję. Nie zapominaj o tym. Zginął walcząc o ten kraj. To był szlachetny smok... W każdym bądź razie zostajesz mianowany na rycerza. Sir. Dragneelu zejdź mi z oczu, panna Spetto zaprowadzi Cię do pokoju. Zostajesz na zamku.
- Dziękuję Łaskawy Judzie. - Rzekł i odwrócił się z chytrym uśmieszkiem na twarzy. W myślach już układał plan działania. Nareszcie ten kraj zostanie wyzwolony...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej, hej! Rozdział chyba dłuższy, kontynuujemy przygody sir. Dragneela ;3 Dziękuję za kolejne wejścia na bloga, pa ;*
Shiro: Jeśli wam się podobało komentujcie!
Laxus: Jeśli nie... to krytykujcie!

ShaShiLax ;*